(overdenking van classispredikant ds Arie van der Maas in de nieuwsbrief mei 2025)

Ds Arie van der Maas.

De wereld is behoorlijk oververhit, staat zelfs her en der in brand. Hebben we niet meer water nodig dan vuur?

Deze gedachte komt bij me op nu ik me, zo kort voor Pinksteren, aan het schrijven zet voor deze Nieuwsbrief – overdenking. De laatste voor mijn afscheid als classispredikant op 4 juli a.s. Ik lees nog maar eens Handelingen 2. Al lezend word ik opnieuw geraakt en mijn gedachten gaan zich vermengen met herinneringen aan momenten in zeven jaar werken in de classis Delta.

Een van de meest intrigerende elementen van Handelingen 2 is voor mij het ‘elkaar verstaan’ door alle verscheidenheid van talen en culturen heen. Het verstaan van de ander, het verstaan van de grote daden van God. Vier keer – hoor ik hierin alle windstreken? – wordt op iets verschillende wijze onder woorden gebracht wat de werking is van de Heilige Geest: ‘allen begonnen op luide toon te spreken in vreemde talen…’, ‘… ze raakten geheel in verwarring doordat iedereen hen in zijn eigen taal hoorde spreken.’, ‘hoe kan het dat wij hen allemaal in onze eigen moedertaal horen?’, ‘wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden.’

Elkaar verstaan. Het is één van de moeilijkste dingen. In relaties tussen mensen, in de kerk, in de samenleving. Elkaar werkelijk verstaan, elkaar zien en horen tot op de essentie van wat iemand drijft, in geloof, in hoop, in liefde. Of in vertwijfeling, in wanhoop, in verbittering en angst. Niet voor niets wordt Handelingen 2 wel gelezen als spiegelverhaal van Genesis 11, de tot in de hemel gebouwde toren van Babel. Het oerverhaal waarin menselijke grootheidswaanzin – het god in plaats van schepsel willen zijn – leidt tot een algeheel misverstaan. Hoe actueel! De wereld wordt geregeerd door waanzin van opgeblazen grootdoenerij, door gebrek aan vermogen of inzet om de ander werkelijk te verstaan.

De kerk

En de kerk? Laat ik mij daar dan nu toe beperken verder. Het verbindt zich dan in mijn gevoel en gedachten met reflecties op zeven jaar classispredikantschap. Elkaar verstaan blijkt ook in de kerk vaak erg lastig. Bijvoorbeeld in situaties van conflict en ruis, maar ook in minder gespannen omstandigheden. Bij het zoeken naar samenwerking tussen gemeenten of werkers in de kerk bijvoorbeeld. Maar ook binnen de, op het oog vaak redelijk overzichtelijke, context van een enkele gemeente. Als er sprake is van diversiteit in geloven, het beleven daarvan en het vormgeven in de praktijk. Maar ook dan is het soms lastig, hoe doe ik de ander recht in zijn of haar gevoel, denken en geloven? Ja lastig, maar als iemand zichzelf die vraag stelt, dan ben je al een eindje op de goede weg.

Pinksteren geeft vuur. Pinkstervuur. Maar als ik Handelingen lees zie ik geen grote verzengende vuurzee zoals we die nu te vaak zien. In Oekraïne, in Gaza, bij andere brandhaarden, letterlijk of metaforisch. Wat wel in Handelingen? Ik hoor een windvlaag en ik zie vlammen. ‘Een soort vlammen’ vertaalt de Nieuwe Bijbelvertaling ’21. ‘Tongen als van vuur, die zich verdeelden, en het zat op ieder van hen’ schrijft de Herziene Statenvertaling. Verdelen van een soort vlammen, op ieder van hen. Dus niet op de een wel en op de ander niet. Pinkstervuur wordt gedeeld. Pinkstervuur is niet overweldigend en verzengend. Pinkstervuur verwarmt, geeft licht en warmte. Zodat de een de ander kan zien en verstaan. Zodat de een de ander en de ander de een kan verstaan hoe hij of zij God ziet en Zijn grote daden. Of niet ziet. Niet meer ziet, of nog niet, daar misschien naar verlangt, of niet. En in de ander God zien. Zijn daden, grote of wat kleinere. En Zijn verlangen.

Grootste uitdaging

Elkaar verstaan. Ik vermoed dat het een van de grootste uitdagingen is in deze en de komende tijd. Elkaar werkelijk (proberen te) zien en daarmee elkaar dienen en zo ook God dienen.

Hebben we niet meer water nodig dan vuur? Zo begin ik deze overdenking. We hebben het beide nodig en als we ons er voor openstellen ontvangen we het. Het water van de doop van bekering. Ondergedompeld in water om af te koelen van de oververhitting. Het oude leven afleggen, opstaan tot nieuw leven. Bij dat opstaan, nog in het water, in verwondering raken door een hemel die zich opent. En dan de Geest van God, die als een duif neerdaalt. Een duif van vrede. Vrede die alle verstand te boven gaat. Vrede. En vreugde. Heer ontferm u, Christus ontferm u.

ds Arie van der Maas

DOWNLOAD HIER de complete nieuwsbrief mei 2025

Bij Handelingen 2: 1 – 11 en Mattheus 3: 13 – 17: Vlammen zijn er vele (Lied 970). Opname voor programma Geloof in Zeeland, Hulst – Pinksteren 2000.